Tegen grenzen aan lopen

Uitgewerkte interviews gaan terug naar de geïnterviewde.

Er wordt niets gedrukt voordat de mensen de gelegenheid hebben gehad om te reageren op het geschrevene.

Dan zit er ook een kans in dat ze het niet eens zijn met wat er is genoteerd. Daar krijg ik na het eerste gesprek al mee te maken.

Het wordt me duidelijk dat ik met bepaalde zegswijzen niet het gevoel uitdruk wat de spreker bedoelde. Ik ontdek dat het begrip van taal voor iedereen anders is.

Ik wil met de beste bedoelingen en op integere manier de spreker portretteren. Toch gebeurt het dat de geïnterviewde zich daarin nou juist niet herkent.

Dan past het niet dat ik reageer of ik tegen de haren wordt ingestreken. Ik wil de persoon, die aan het woord was, heel laten.

De wijzigingen en suggesties voor een andere woordkeuze neem ik serieus.

Feedback geeft algauw een gevoel alsof de tekst ter discussie staat. Dat moet ik naast me neerleggen.

Hier past een professionele aanpak en flexibiliteit. Ik neem mee wat de geïnterviewde opmerkt.

Als hij of zij niet kan leven met hoe ik het beschreven heb, moet ik daarnaar luisteren.

Overeenkomstig de wensen van de spreker, voer ik de wijzigingen door. De herziene versie stuur ik weer op, in afwachting van akkoord.

Voorafgaand aan het interview heb ik meegedeeld dat niet alles wat wordt gezegd ook zal worden weergegeven. Een uitgewerkt interview is een gecomprimeerd geheel van relevante onderwerpen.

Als tekstschrijver moet ik een keuze maken uit wat er werkelijk toe doet in het verhaal. Dat kan evenmin zomaar losjes doorlopen. Ik heb te maken met een vooraf vastgestelde limiet aan woorden.

Het is niet zo streng dat ik bij een paar woorden teveel bestraft word, maar het is een grens met een marge om een beetje uit te wijken.