Een boek schrijven is soms de touwtjes uit handen geven

Ik krijg het niet voor elkaar.

Hoezeer ik ook uit het gesprek weg wil, de hoofdpersonen van mijn boeken dwingen me om te luisteren. Wat is er zo onmetelijk belangrijk dat ik erbij moet blijven?

Ik wil door, verder met de plot. Een beetje blijven kletsen, daar heb ik geen tijd voor.

Maar de karakters zijn onverstoorbaar. Mokkend stuur ik bij: goed dan, ik luister wel.

Zal mij benieuwen wat er ter tafel komt. Het kan kwalijk iets zijn dat ik niet weet. Tenslotte ken ik het verhaal van haver tot gort.

Ik wist al wat er op dit moment ging gebeuren, voordat de hoofdpersonen er voor gingen zitten.

Het gaat nog een paar zinnen door. Zie je wel, niets nieuws onder de zon.

Zal ik ze onderbreken door hier en nu een nieuw hoofdstuk te beginnen? Dat zal ze leren. Wie is hier nou de schrijfster?

Mijn stellige besluit om ze af te kappen wankelt opeens. Wat was dat nou? Het was niet zozeer wat de boekfiguren zeiden als wel de sfeer.

Eerst praatten ze op ferme, maar evengoed sympathieke manier met elkaar, als vrienden die elkaar goed kennen.

Met hun lichaamshouding tonen ze dat ze het voor de hand liggende verlaten. Zoals het hoort als er delicate thema’s moeten worden besproken. Het wordt vertrouwelijk. Dat doe je niet in de openbaarheid.

Ik ben weer aan het toetsenbord gekluisterd.

Mijn boek-acteurs hebben het heft in handen genomen. Zij bepalen, ik heb het nakijken.

Ze nemen een onderwerp bij de kop. Wat ze nu bespreken, was ik straal vergeten.

Ik heb een heleboel bordjes in de lucht te houden, wil mijn verhaal tot een volwassen roman uitgroeien, maar dat is geen excuus om dingen over te slaan.

Heb ik even buiten mijn boekfiguren gerekend. Zij zijn in hun rol gebleven.