Een boek schrijven is met pijn in je hart afscheid nemen

Hij staat erop. Die laatste zin. Die laatste punt.

Dit einde is niet het einde van een middag schrijven en morgen verder.

Nee, dit einde is het echte einde. Het verhaal is af.

Nu geen rap dichtklappen van de laptop.

Langzaam doe ik hem dicht. Ik geloof het nog niet. Het dringt nog niet door.

Wil ik eigenlijk wel dat het verhaal af is? Moet ik nu zomaar opeens afscheid nemen van mijn personages? Dat lukt me niet. Ik heb zolang met ze meegeleefd. Ik ben vergroeid geraakt met ze. Ik voel nog met ze mee, ik maak me zorgen om hen.

Ik wil weten of het ze goed gaat.

Ga ik nu niets meer met mijn hoofdpersonen beleven? Hun leven gaat door. Ze zijn er nog maar ik maak geen deel meer uit van hun wereld. Redden ze het zonder mij? Ja, vast wel. Ze zijn hun avonturen ook goed doorgekomen.

Ik heb het er moeilijker mee dan mijn personages. Ze zijn me onder de huid gaan zitten. Ze zijn me dierbaar geworden. Met hun aardige kant en met hun streken. Ik ben opgenomen in een nieuwe familie. Die banden kunnen toch niet opeens verbroken zijn?

Ik kan me voorstellen wat personage A zou zeggen, zelfs nu het verhaal af is. Ik hoor de reactie van B, omdat ik weet hoe hij denkt.

Ik ga ze missen.

Maakt het voltooien van een script me niet blij? Jawel.

Er is een gevoel van: die klus is geklaard. Daar heb ik naartoe gewerkt.

Een verhaal schrijven is meer dan het klinische en het ambachtelijke van op je toetsenbord timmeren. Ik kan geen zeventigduizend woorden achter elkaar plakken zonder in het script getrokken te worden.

Het kan niet zonder gevoel en aan gevoelens zit geen aan/uit-knopje.

Ik heb een verlies te verwerken.