JE NEEMT GEWOON EEN KOOLVLET

Vroeger vervoerden die stoere koolvletten tonnen wegende ladingen bestaande uit kool, uien, aardappelen en wortelen, van de eilandakkers naar de schuur en naderhand weer naar de veiling.

Ze zouden gniffelen als ze wisten dat ze tegenwoordig pleziervaartuig zijn.

Als geboren en getogen Langedijkse ben ik gewend aan het water en aan boten in de buurt.

Dat je nog meer kunt doen met die koolvletten, dat viel me pas in toen ik aan mijn opleiding tot schrijfdocent begon. Schrijfles aan boord! Zeg maar: een schrijfvaartocht*.

Bestond er al zoiets? Ik heb het opgezocht. Google gaf geen resultaat.

Het bleek een nogal origineel idee, maar hoe geef je dat handjes en voetjes? Hoe maak je van ongevormd enthousiasme een concreet begrip?

In mijn voorstellingen zag ik die vlet door het water glijden, tussen de eilandakkers door. Vriendelijke golfjes veroorzakend, waarop de eenden mee op en neer gingen, net als de waterlelies. Onder de overhangende takken van de treurwilgen door.

Een schipper die iedereen kent die hij onderweg tegenkomt. Hij groet iedereen en vermaakt de mensen aan boord met zijn smeuïge verhalen. En ik zou er deel van uit maken om schrijfles te geven.

Ik zag mezelf al staan, een briesje door mijn haar. Het was een beeld dat ik…

Ja, ho, ho!

Het organiseert niet zichzelf.

Misschien kon ik maar beter een gewillig oor vinden waaraan ik mijn wilde plannen kon toevertrouwen. Iemand die niet op dat roze wolkje zat en die de beren op de weg zag, maar net zo goed de mogelijkheden.

Ik ging praten met Pieter de Boer van Wijndomein De Koen in Zuid-Scharwoude. De schrijfvaartocht moest daar beginnen en eindigen. Pieter zag brood in mijn plannen, want, zei hij: Het is een mooie aanvulling op de toeristische menukaart van Langedijk.

*) zie voor een sfeerimpressie ook op deze website onder Aanbod: schrijfvaartochten

Voor meer info en boekingen van de Schrijfvaartocht: www.langedijkeruitje.com

Foto: Marjolein Ansink