HET SMAAKT NAAR MEER

Met het leidende thema in Met de stroom mee kwam er veel ‘omliggend’ verhaal mee. Dat paste niet in één boek.

Met een strategisch gekozen eindpunt, gaf ik mezelf een springplank naar het tweede deel.

Het was lange tijd geheim dat er een vervolg zou komen op Met de stroom mee. Pas op het moment dat het omslag van Tegen de stroom in wereldkundig mocht worden gemaakt, kwam het als het tweede deel naar buiten.

Tijdens het schrijven van Tegen de stroom in was ik nog niet bezig met de vraag of lezers nieuwsgierig waren naar hoe het verder ging met Anna, de hoofdpersoon uit Met de stroom mee. Ik was er vooral eerst zelf benieuwd naar.

Hoe ging ik door met dat zelf beleefde thema, dat te groot was voor één boek? Hoe moest ik verder met een verhaal dat doorliep, nadat het eerder al een fatsoenlijk einde had gekregen? Hoe zette ik een verhaallijn door over wat een belangrijk bijproduct was geworden in het eerste deel?

Ik kon niet terugvallen op de realiteit.

Ik kon niet uit eigen ervaring schrijven over een vriendschap die butsen en deuken overleeft. De echte persoon die me daarvoor ooit de inspiratie gaf, was nooit een vriendin geworden. Hiervoor putten uit mijn herinnering ging niets opleveren.

Wat kon ik hieraan doen als schrijfster? Ik schreef een wensuitkomst bij elkaar.

Fictie heeft me gered.

Zelfs die heel andere afloop in het echt had niet kunnen voorkomen dat er een verhaal bij mij achterbleef. Ik had tenslotte wel iemand leren kennen. Ik moest als schrijfster onherroepelijk verder met deze ‘vriendin die het niet geworden was’.

Het verloop kon ik zelf vormgeven, geheel naar mijn eigenwijze inzichten. Ik tilde het boven de werkelijkheid uit door het personage karaktertrekken en achtergronden te geven waarvan ik niets wist.