De toon zetten

Secuur kies ik die gedeeltes uit het interview, waarvan ik vind dat ze het beste passen bij het thema waarbinnen ik ze heb afgenomen.

Daarmee kan ik onbedoeld de plank misslaan. Mijn zorgvuldige afweging komt niet per sé overeen met wat de geïnterviewde belangrijk vindt.

Hij of zij wil zaken benadrukt zien waarvan ik denk: meen je dat nou? Wat voor mij niet belangrijk is, kan dat wel zijn voor degene met wie ik gesproken heb.

Mijn ervaring telt nog niet meer dan een paar interviews. Ik heb het idee dat een doorgewinterde  interviewer ook nog tegen dit dilemma aan loopt.

Met de constructieve feedback van mijn mede-tekstschrijver op zak, heb ik een sprong vooruit gemaakt.

De uitgetikte versies van de geluidsopname komen me niet langer voor als een woordenbrij. Het komt niet langer als een ondoordringbaar geheel op me af. Ik heb geleerd hoe ik er naar moet kijken.

Ik heb inmiddels ervaren dat ik de toon van het gesprek kan beïnvloeden. Met bij elkaar passende hapjes, hier en daar uit het gesprek gepikt, kan ik een goed lopend verhaal maken.

In werkelijkheid kan het een gesprek zijn geweest dat helemaal niet zo vlot liep. En dat terwijl ik de woorden gebruik die me zijn toevertrouwd.

Het geeft me speelruimte om de geïnterviewde te flatteren. Anderzijds, zo fluistert mijn wat duisterdere kant, geeft het je macht.

Die stem leg ik gauw het zwijgen op. Ik doe de gesproken woorden geen geweld aan. Dat zou een spoedig einde betekenen voor mijn carrière als interviewer.

Tenslotte ben ik daarvoor een veel te nieuwsgierig Aagje. Terwijl ik er op uitgestuurd word, om gesprekjes te hebben, leer ik toch maar mooi nieuwe mensen kennen.

Voor iemand die gek is op verhalen, is dat een meerwaarde in deze voor mij nieuwe tak van sport.