COLUMN

Hèhè! Eindelijk opgesodemieterd! Of ik nooit van je af zou komen. Ik gooi de deur achter je dicht. Ik ben beter af zonder jou.

Het was ooit anders. Ik keek naar je uit. Ik kende je alleen uit de verte, toen ik me al tot je aangetrokken voelde. Je was prachtig om te zien, met je veelbelovende, rondborstige voorkomen. Ik kon niet wachten tot je naderbij kwam. Ik had hoge verwachtingen van je. Wat zouden wij samen meemaken?

We waren nog niet zolang bij elkaar toen bleek dat je mooie uiterlijk bedrieglijk was. Je liet je ware kleuren zien. Mijn liefde bekoelde. Ik had me in jou vergist, maar ik zat met je opgescheept, moest mijn tijd met je uitzitten.

Hoe langer we samen waren, hoe donkerder het werd. Je hield me een tijdlang in een ijzingwekkende greep. Je drong jezelf nietsontziend op de voorgrond, ging je eigen gang, je overvleugelde me. Ik zat met jou in een giftige relatie en ik kon je wel wegkijken. Ik was klaar met je, ik was op je uitgekeken. Gelukkig werd ik niet ziek van je, maar het had gekund. Je kwam me de strot uit, ik was je spuugzat.

Eén ding geef ik je na. Je was een goed voorbeeld. Van hoe het niet moet.

Je hebt de sfeer lang genoeg verpest. Het is over. We gaan uit elkaar. Ik krijg mijn vrijheid terug, ik kan weer mezelf zijn. Ik heb je niets meer te zeggen. Als ik niets meer van je hoor, vind ik dat prima. Dag 2020, onze tijd zit erop.

Iedereen een gezond en gelukkig 2021 gewenst!

Deze column is eerder geplaatst in het Langedijker Nieuwsblad / 31 december 2020